Rootsville

Mine Blues #7 Festival Heusden-Zolder (08-06-2024) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Mine Blues © Rootsville 2024

Waar is de tijd gebleven toen we in 2016 daar als pers helemaal alleen stonden in de tent aan de 'Mijn site' in Beringen. Ik begon mijn relaas toen met...Een initiatief om een volledig nieuw bluesfest uit de grond te stampen kunnen we alleen maar toejuichen en dus zag ik het ook als een morele verplichting om richting ‘koolmijn’ in Beringen te rijden op zondag 12 juni.

Meteen kwam dit initiatief van het toenmalige 'be-Mine Blues' uit te groeien tot een volwaardig bluesfest met als identiteit een oog voor Belgische bands en zo werd de quote 'onbekend is onbemind' dan maar dadelijk naar de achtergrond verdrongen. Na enkele succesvolle jaren tussen de gebouwen van de Beringse 'Be Mine' site zag de organisatie zich genoodzaakt na toch wel steeds meer dan 1200 bezoekers per editie om uit te wijken naar een andere prachtig gerestaureerde 'Mijn site', deze van Heusden-Zolder met daarop ook de nieuwe 'CC Muze'. Ondertussen hadden ze het gegeven 'Sunday Evening Blues' uit de grond gestampt en ook dit werd meteen een succesformule.

Sinds begin 2024 is de naam ook veranderd in 'Mine Blues' en blijft sinds de eerste editie het bezoekersaantal gestaag groeien. Ook hier op het plein voor 'CC Muze' blijkt hun festival een voltreffer te blijven en zitten ze hier zo aan hun 7de editie van 'Mine Blues'. Ondertussen wordt de Belgische vijver alsmaar kleiner en namen ze dit jaar het besluit om toch even te gaan shoppen bij onze noorderburen en zo verschijnt dit jaar de bijzonder talentvolle 'Nienke Dingemans' op de affiche. Aangenamer dan de ontmoetingen onder mekaar was het weerzien met 'El Sol' en zo ook de warme zonnestralen op onze gezichten. De capaciteit van het hier gekende 'Blues Café' incluis zijn 'whiskey bar' was meer dan verdubbeld en kon zo ook weer een oase van rust worden voor de vele bezoekers. De 'MC' van dienst dat was dan de thuisspeler 'Rocco'.

Openen doen ze op deze zaterdag met 'Hoodooman' en deze bluesband stond vorig jaar reeds met succes op de affiche van hun 'Sunday Evening Blues'. 'Hoodooman' bestaat naast AC aka Alain Counye, Double U Pete aka Werner Peeters ook nog uit Noël Vandenbroeck aan de drums en bassist Jo Vanuffelen. Met hun blues mogen we ook een deel funk verwelkomen. De band stond al een tijdje in de steigers maar toen kwam Corona roet in het eten te gooien.

Deze 'Hoodooman' lieten meteen horen waar het op staat en dat was iedereen laten genieten van het zonneke maar niet in het minst van hun stevige blues die hier geweldig overkwam op dit mooie en podium. Nummers als 'Catfish Blues' en 'Swamp Groove' namen meteen alle twijfels weg want dit zou weer een memorabele 'Mine Blues' gaan worden.

Afvaardigingen van enkel bevriende blues festivals als 'Gevarenwinkel', 'Hookrock' en 'Oetsloven Blues' net ook als 'Blues Peer' tekenden al vroeg present, net als vele muzikanten dat ons kleine landje lief is, zoals 'David Ronaldo & The Dice', 'Red Red', de winnaar van de 'European Blues Challenge' van dit jaar in Brage, Robbert Duijf, het duo Ale & Alley' en zelfs enkele restanten van 'Blues Lee', het DJ-duo 'Tones & Finatra', te veel om ze allemaal te gaan opnoemen. Het viel meteen ook op dat meer en meer blues liefhebbers de weg hebben gevonden naar deze 'Mine Blues' en zo hoort het ook.

'Hoodooman' denderde zo feilloos doorheen hun programma met bij wijlen stevige blues en soms een bezoekje richting 'The Big Easy' of wat dacht je van wat soul met Bill Withers zijn "Use Me' uit 1972. Vell pittiger dan weer wanneer de tonen van 'So Low Down' van Lester Butler en zijn '13' over het marktplein galmde.

Sinds hun aantreden hier in de 'Sunday Evening Blues' zijn dit meer dan twee stappen vooruit voor deze 'Hoodooman', genoeg zelfs om ze volgende vrijdag nog eens te gaan bewonderen in de 'Bar Sum' van 'De Geensmolen' in Drieslinter. Hier gingen ze dan er met een Big Bang' uit met Al Green's 'Take Me To The River' en dit was nog maar het begin van deze 'Mine Blues'.

Tijdens de change-over is er uiteraard ook hier voor de derde keer het 'Blues Café' waar je ontspannend kan genieten een iets meer rustiger intermezzo van de blues. Met als voorgangers 'Black Label' en de sing-a-long covers van 'Hedwig Peetermans' kozen ze dit jaar voor Ruben Bertrands en zijn 'Blues Messenger'. Eerder dit jaar kwam Ruben samen met een band nog de 'Blues Battle' in Aartselaar op zijn naam te schrijven. Een initiatief van de broers David en Tom De Ridder onder de noemer 'Blues Zuidrand'.

'Blues Messenger' laat zich hier in het 'Blues Café' begeleiden door gitarist Jonas Bormans en ook dit duo staat sterk in hun schoenen. Meteen dan maar met de deur in huis vallen met ijzersterke covers als 'Sweet Home Chicago', 'Manish Boy' en een intermezzo van Brother Ray met 'Unchained My Heart' en 'Georgia On My Mind'. Genoeg kwaliteit om de zonnekloppers toch even naar dit 'Blues Café' te lokken ook al was 'Radio Benelux' niet meteen fijn afgesteld want zo hoorden we plots ook muziek vanuit drie kanalen. De stem en het vermogen van Ruben Bertrands is evenwel bestand tegen dit alles en zo verdiende hij en Jonas meteen applaus op hun eerste tussenkomst van deze 'Mine Blues'.

Als tweede band kunnen meteen alle stoelen aan de kant want als 'warming up' voor 'Duvel Blues' wisten deze 'The Blue Chevy's' daar op vrijdag een feestje te bouwen dat zijn gelijke nog niet kende. Nu ken ik deze bende al jaren en ik zou zelfs kunnen zeggen al 30 jaar want zolang bestaan ze al. Vroeger was het een evidentie dat er 'op' stoelen en tafel werd gespeeld en dat zagen we maar graag vorige vrijdag ook weer gebeuren, maar om daarover te kunnen meepraten moet je er eerst geweest zijn. Benieuwd wat het hier zal geven op het mooie podium van 'Mine Blues'.

Deze blauwe 'oldtimers' bestaan uit Kris Bries (zang & harmonica), Frederic Martello (lead gitaar), Phillipe Martello (drums) Jean-Luc Cremens (bas), Sven Smekens (gitaar) en een blazersduo dat bestaat uit Kim Vandeweyer (trompet) en Koen Desloovere (sax). Het is bijna moeilijk te geloven dat hun eerste bouwstenen van deze 'The Blue Chevy's' werden gelegd in het toen nog vroome Don Bosco instituut te Haacht. Hun repertoire bestaat uit Blues, Rock 'n Roll en Americana.

'The Night Calls' is nog wel even weg hier op 'Mine Blues' maar toch getuigt deze dynamische opener meteen dat ze richting Heusden-Zolder zijn afgezakt om hier een feestje te gaan bouwen. Het zat allemaal juist bij deze 'Blue Chevy's' zeker ook met het nummer 'Fun No More' en ‘Prisoner Of Mighty Mind’. Onwaarschijnlijk dat deze uitstekende band al meer dan 30 jaar ons komt te voorzien van een mix van uitstekende blues- en Americana songs samen met opzwepende rock 'n roll.

Zo is er natuurlijk de vraag waarom dure Amerkaantjes boeken als je dit kan hebben en dat bewijzen deze 'Blue Chevy's' maar al te goed. Sinds de toevoeging van de 'Horny horns' met Kim en Koen is de reeds bestaande kwaliteit nog maar eens een stapje hoger gegaan en zeker ook met de Mariachi sound van Kim die zo ook op bijzonder veel bijval kon rekenen van de menigte op 'Pick Me Up'.

Op sommige momenten wisten de blazers zich ook even met de percussie te moeien en kregen we door de shakers en washboard zelfs wat NOLA-toestanden op ons bord. Met hun 'Turn It Back' en 'Sitting On A Stone' voelden we het aan ons water, het einde was naderend. Nog eenmaal alles geven met 'Snakes' en zo hebben ze hier op 'Mine Blues' al meteen een perfect rapport met een 2 op 2 en dan tellen we 'Blues Messenger er nog niet bij want die had nog wel wat interventies te gaan.

Voor die er nog niet genoeg van hebben, zij kunnen nu terug hun toevloed nemen richting 'Bluescafé' voor een nieuw intermezzo met 'Blues Messenger' en Ruben had hiervoor beroep gedaan op een extra special guest in de persoon van Dirk Lekenne van Ronaldo's 'The Dice'. Al meester op de lapsteel kwam hij hier in het 'Bluescafé' zijn skills op dit instrument te etaleren en kregen we een diversiteit aan nummers als 'Minor Swing', 'Honky Tonk Woman' en 'House of The Rising Sun'.

Op het grote podium wordt alles zo klaar gemaakt voor de plaatselijke Tom Waits tribute met 'Big Joe & Phantom 309'. Hety is al sinds 'The Borderline' era te Diest dat ik een eerste maal kwam kennismaken met deze 'Big Joe & Phantom 309'. Later doken ze voor ons zo ook terug op tijdens een editie van de 'Sunday Evening Blues' van deze 'Mine Blues'. Vorig jaar tekende we samen met een afvaardiging van 'Mine Blues' en 'Gevarenwinkel' ook present in 'De Markthallen' van Herk de Stad voor een wonderlijke avond met deze formatie.

In 2021 zorgde deze 'Big Joe & Phantom 309' hier nog voor een uitverkochte 'Sunday Evening Blues en ook op de allereerste editie van 'Mine Blues' in 2016 tekende dit ensemble present. Bij de meesterlijke vertolking van Johan Schroyen wordt deze bijgestaan door multi-instrumentaliste Gema Lopez aan de ‘marimba’ en allerhande percussie toestanden inclusief een champagne emmer, Jef Peys aan de black & white keys, Yvan Van Erdeweghe aan bas en drummer Stefan Elsen en last but not least de artistiek directeur van de "Muze" zelve, Tom Michielsen op de elektrische gitaar.

Het is ondertussen meer dan 50 jaar geleden dat Tom Waits zijn debuutalbum 'Closing Time' uitbracht met daarop de waanzinnig mooie ballads als 'Ol'55', 'Martha' en ook 'I Hope That I Don't Fall In Love With You' maar ook met daarop 'Grapefruit Moon' het nummer waarnaar Southside Johnny in 2008 zijn album vernoemde met als ondertitel 'The Songs of Tom Waits' en welk in 2021 volledig ge-remasterd opnieuw werd uitgebracht, een album met nummers geschreven door Tom Waits en zijn vrouw en co-writer Kathleen Brennan. Wie kwam voor een herbeleving van dit alles kwam toch een beetje bedrogen uit want Tom Waits bleef meestal in de frigo. Dus geen Verjaardagstaart met aardbeien mee wel een stukje Limburgse vlaai.

Niets mis mee uiteraard maar ik wil toch eerst Sinterklaas op bezoek alvorens de Kerstman eraan komt. Ondanks alles kregen we van 'Big Joe & Phantom 309' een stukje uitstekende muziekgeschiedenis te horen. Vooreerst zagen we achteraan er eentje opwippen bij het horen van 'Almost Cut My Hair', dat iconische nummer uit het album 'Déjà Vu' van C,S,N&Y uit 1970. Uit 1973 dipeten ze vervolgens 'Down and Drinkin' At The Bar' van Loudon Wainwright op, een momentum waar we ons als blues liefhebber al wel eens in bevonden.

'Unbelievable' is dan een stukje funk uit 1990 van de Britse formatie 'EMF' en Bill Withers hadden we al gehoord bij aanvang van deze 'Mine Blues', wat ons terug richting 1999 bracht met Nick Cave & The Bad Seeds en het verhaal over dat vetzakske 'Stagger Lee'. Met 'Big In Japan' kregen, we dan toch een stukje van die meesterlijke songsmid met 'Big In Japan'.

Na de 'Alabama Song' en 'Revolution Blues' van Neil Young werden de Tom Waits op het einde dan toch nog op hun wenken bediend met 'Rain Dogs' en kijk...het Marktplein ontplofte zowaar! Dus dan toch een 3 op 3. En ja hoor, Gema van de riolering heeft een prachtige stem ;-)

Na een nieuw flitsbezoek aan het 'Bluescafé' belanden we al vlug op de eerste rij voor het aantreden van 'Nienke Dingemans'. Dit jaar bracht ze ne haar nieuwe album 'Ain't No Hollywood Girl' uit waaruit we waarschijnlijk wel enkele nummers zullen gaan horen. De betovering voor mij begon toen ze in 2021 haar debuut maakte met 'Devil On My Shoulder'. Toen amper 17 jaar wist ze iedereen te betoveren met een stemgeluid dat ons meteen deed terugdenken aan namen als Ma Rainey en Big Mama Thorton. Onverschrokken bracht ze ons zo toen terug richting 'Cotton Fields'. Naast Nienke Dingemans bestaat de band nog uit Joost Verbraak (drums), Jan van Bijnen (gitaar) en Joris Verborgt (basgitaar).

Een Hollywood Girl dat is ze misschien niet maar wat dan wel? Met grote zekerheid is deze Nienke Dingemans een uitstekend singer-songwriter die zich laat omringen met uitmuntende muzikanten. Ze opent hier in de Hollywood zon van 'Mine Blues' met haar titeltrack uit dat nieuwe album. Uit dat sublieme album krijgen we ook nog 'The House of Lily Jones' en 'Southern Way.

Het gesmaakte gitaarwerk van Jan Bijnen is een meer dan aangename aanvulling op het enorme stembereik van Nienke Dingemens. Met 'Why The Caged Bird Sings' is er dan eentje uit die geweldige debuutalbum van Nienke. We zijn hier op een 'Blues Festival' waar de bezoekers een enorm feestje aan het bouwen zijn en dus krijgen we hier ook blues van de bovenste plank met de klassieker 'Hound Dog' en neeje, dat is niet van Elvis maar een 12-bar bluesje dat werd geschreven door Jerry Leiber en Mike Stoller en zo in 1953 de rhythm 'n blues charts werd ingezongen door 'Big Mama Thortorn'. De versie van Presley die kwam dan enkele jaren later.

Ook nog uit die duivelse 'EP' krijgen we vervolgens 'Tennessee River' en zo knikken de bezoekers hier positief met de kennismaking van de eerste niet Belgische band op deze 'Mine Blues' . Van 'Devil On My Shoulder' komen we uit bij 'Blue Eyed Dreams' en het pakkende en naar de keel grijpende 'Last Train To Brooklyn'. Toen het drama epos 'Thelma and Louise' in 1991 op ons scherm verscheen was dit pure rock 'n roll en zo gaat Nienke Dingemans er hier op dit festival ook uit. Violà en zo dus een 4 op 4. Moet er nog zand zijn?

Het wordt stillaan tijd om met het hoofdprogramma van deze 'Mine Blues' te beginnen en dat doen ze hier met niemand minder dan de laureaten van de 'Belgian Blues Challenge' 2023. Voor deze 'Thomas Frank Hopper' hadden we in de maand maart een weekje uitgetrokken om in hun zog richting Braga (Portugal) te trekken alwaar ze zouden aantreden als de Belgische inzending voor de 'European Blues Challenge'. Ook deze 'Thomas Frank Hopper' bracht vorig jaar met 'Paradize City' nog een nieuw album uit waaruit we zeker enkele nummers zullen gaan horen.

De muziek van Hopper is de samenkomst van Amerikaanse blues en Belgische rock. Een muzikale reis die je niet snel zult vergeten. Deze band bestaat. Naast Thomas Frank Hopper ook nog uit Diego Higueras (Guitar), Jacob Miller (Bass, backing vocals), Nicolas Scalliet (Drums, backing vocals) en Maxime Siroul (Keyboards). Door hun uitstekende blend van bluesrock met rock is deze Thomas Frank Hopper moeilijk in een vakje te plaatsen.

De aanzet is zoals we het van deze Thomas Frank Hopper en dat is er meteen boenk op. Meteen ook iedereen mee in dit pure geweld en zo komen we al vlug uit bij de titeltrack van 'Paradize City'. Wat je bij deze TFK niet kan is op adem komen want hun explosieve sound gaan nummer na nummer verder zo ook bij 'Bloodstone' de titeltrack van het debuutalbum van TFH. 'A Song For The Devil' geeft als resultaat dat de rockers onder ons alle vermoeidheid van de dag vergeten zijn en als volleerde headbangers de zone voor het podium komen op te zoeken.

Even een verpozing voor zijn band wanneer Thomas Frank Hopper met enkel zijn lapsteel 'Tomb Of The Giant' komt te brengen. Een verpozing van korte duur want meteen is het weer vonken en vuur. Het intense 'Sinner' geeft Diego Higueras om met een door been en merg snijdende solo zich in de spotlights komt te spelen. 'Till The Day I Die' zwaaien we hier deze Thomas Frank Hopper dan ook uit op 'Mine Blues'. En wat dacht je? een 5 op 5, ook al was de 'Rodenbach al een tijdje op.

Afsluiten met een party gevoel is een certitude hier op 'Mine Blues'. Vorig jaar was die opdracht nog weggelegd voor onze 'Belgische Party Blues Band' bij uitstek, de 'Boogie Beasts'. Dit jaar nemen 'Doghouse Sam & His Magnatones' deze taak op, een taak die ze ongetwijfeld met veel bravoure zullen weten in te vullen. We kunnen stellen dat deze band na een tijdje inactief te zijn geweest meer dan terug zijn.

Vorig jaar zagen we dit aanstekelijk trio nog aan het werk op het 'Stekene Blues Festival' en wisten ze het rockabilly volkje nog geweldig te entertainen op 'Turhout Royale' en vorig weekend deed hij het nog eens over op 'Goezot in 't Hofke'. Wouter Celis aka Doghouse Sam & His Magnatones brengen aanstekelijke Rhythm 'n Blues, Blues en Roots muziek veelal van eigen makelij. De Magnatones dat zijn Franky Gomez op drums en Martin Ubaghs op contrabas.

En hoe doe je dat een geweldig feestje afsluiten? Gewoon de mouwen oprollen en de spierballen rollen en dat doen dan 'Doghouse Sam & His Magnatones' met hun opener ‘Roll Up My Sleeves. Een vat vol dynamiet deze brengers van rock 'n roll met nummers als ‘Rock ’n Roll All Night’ en het schitterende ‘Button Up’. Met een stevig ritme werd begonnen aan ‘You’re Always As Good As Your Next Move’ waar we konden genieten van het stevig drumwerk van Franky Gomez.

Met nummers als ‘Come On Give It On’ en ‘Ain’t Got Time’ is het uiteraard moeilijk om niet toe te geven aan hun ophitsende muziek en dat doen ze hier haast allemaal...it's party time!

En zo nemen we dan afscheid van de kompels van 'Mine Blues' maar zoals we het gewoon zijn is het niet vaarwel maar tot weerziens. We geven ze een perfect rapport met een 6 op 6 of moeten we stellen een 7 op 7 want we mogen ook niet 'Blues Massenger' vergeten. Het was weer incredibile met een perfecte organisatie waarvoor dank aan Herman, Pascal, Ilse, Maarten en het ganse 'Mine' Blues Team en hun onvergetelijke inzet . Till 'Further On Up The Road!

Nienke Dingemans, the conquest of Mine Blues